သူတို႔လို ..

တစံုတေယာက္နဲ႔ စကားစပ္မိျပီး ကိုယ့္မွာ သတိရစရာေတြ အာရံုမွာ
ေပၚလာတယ္..။
တစ္ရက္မွာ...
အေဖ ခရီးထြက္စရာတခုရွိေနတယ္..။
အဲဒီရက္ေတြမွာပဲ အေဖ့ကုိ စိတ္ဆိုးျပီး စကားမေျပာဘူး။
နွစ္ပတ္ သံုးပတ္ၾကာျပီးတဲ့ေနာက္ အေဖ..ခရီးကေန ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး
ျပန္လာတယ္..။ အိပ္ယာထဲလဲ သြားတယ္..။ေနာက္ေတာ့...
အေဖဆံုးတယ္..။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ယူၾကံဳးမရျဖစ္မိတယ္။
ေနာက္ လအေတာ္မ်ားမ်ားထိ အေဖ့ကုိသတိရစိတ္နဲ႔ ငိုမိတယ္..။
ခုခ်ိန္ထိလည္း အေဖ့ကို အိပ္မက္ မက္တယ္..။
အိပ္မက္မက္တိုင္း အေမ့ဆီဖုန္းဆက္ျပီး အေဖ့အတြက္ရည္စူးျပီး မိဘမဲ့ေက်ုာင္းမွာ
လွဴခိုင္းတယ္..။
အေဖဆံုးေတာ့ အေမ၄၀ေက်ာ္..။၄၄....၄၅ ထင္ပါတယ္..။
အေမ ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့လဲဆိုတာ တခါမွ မေမးမိဖူးပါဘူး။
အေမ့ခံစားခ်က္ေတြ သတိမျပဳမိဘူး...။
အေမပင္ပန္းေနေတာ့မွာပဲ လို႔ တခါမွ သတိတရ မေမးျဖစ္ခဲ့..။
ပူဆာစရာရွိတာ  ပူဆာျမဲ...။
အရင္လိုပဲ အေမ့ကုိ ကလန္ကဆန္လုပ္ျဖစ္တဲ့အခါလုပ္ျဖစ္..။
စကားနားေထာင္တဲ့အခါ နားေထာင္...။
 အေမတို႔လို လူတန္းစားေတြဟာ....
သိသိသာသာ ဖိနွိပ္ခံရမယ္..။
မသိမသာ အနိုင္က်င့္ခံရမယ္.။
အထင္ေသးခံရမယ္...။
အျမင္နိမ့္ခံရနိုင္တယ္...။
လူေတြကေလ....
မဟုတ္ပါဘူး ..မျဖစ္နိုင္ဘူး....တရားမွ်တမွုရွိပါတယ္...
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေန..ေျပာေန...အဲတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြနဲ႔
အေမတို႔ကုိ ျပဳ မူဆက္ဆံေျပာဆို ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား...။
လူေတြက အၾကင္နာ ေမတၱာတရားရွိၾကပါတယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ
ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္ၾကတာ ခ်ည္းပဲ အေမ..။
လူေတြေရွ႔မွာ စာနာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကျပီး လူေတြကြယ္ရာမွာ
ေျခဖေနာင့္နဲ႔ ဖိေျခခ်င္ၾကတယ္...။
တံေတြးေထြးျပီး အျပစ္တင္ဖို႔ပဲ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္...။
ေရနစ္သူ ဝါးကူထိုးၾကပါတယ္..။



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆက္ပါဦးမည္..
ေမ်ာ့