27th Dec: 2009

အဲဒီေန႔က...
ေန႔လည္စာစားျပီး အျပင္ထြက္ျဖစ္တယ္..။။ ဦးတည္ခ်က္တစ္ေနရာကိုေပါ့..။။
လမ္းမွာ မုန္႔၀င္စားလိုက္ေသးတယ္ ။။ သြားရင္း လာရင္း ဗိုက္ထပ္ဆာမွာ စိုးလို႔ပါ။။
တစ္ခါမွ မသြားဖူးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ။ေနရာ ။ေဒသ ကိုဦးတည္သြားတာပါ။။
အဲဒီေနရာေလးမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြရွိလို႔ပါ ။။ သြားရင္း သြားရင္း လမ္းမွာ ဒီျမိဳ႔ရဲ႔
ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႔ေတာ့ ခဏ၀င္လည္ၾကပါတယ္။။
အေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ ။။ မိုးေမွ်ာ္တိုက္တာေတြၾကားထဲက အိုေအစစ္ေလးေပါ့။။
ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ႔လဲေပ်ာ္တယ္ ။ ျမင္းခြာရြက္ေတြ႔လည္း ေပ်ာ္တယ္ ။။ သဖန္းသီးပင္လည္း
ရွိတယ္။။ ေမျမိဳ႔က လမ္းေဘးမွာ ေပါက္တဲ့ အရြက္ေလးေတြေတာင္ ေတြ႔လို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။။
ငယ္ငယ္က ခူးစားတတ္တယ္..ခ်ဥ္ျဖံဳးျဖံဳးနဲ႔ ။။



ဒီအရြက္ေလးေတြေပါ့ ။ငယ္က ခူးစားတတ္တာ။။
ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး ..စားေကာင္းပါတယ္။။



တစ္ကိုယ္ေတာ္ဗ်ိဳင္း။။



အရြက္နီေတြ....
လြမ္းစရာ့ ေတြပါပဲေလ....။။


ဒီအပင္ေလးေတြေပါ့..။။
က်ေနာ့္ဖိနပ္ထဲ ၀င္ေရာက္ေနွာက္ယွက္တာ။။
သူ႕႔ဆူးေတြေၾကာင့္ ေျခေထာက္နာရတာ။။

ဥယ်ာဥ္ကေန ထြက္လာေတာ့ နဂိုဦးတည္ခ်က္ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ရပါတယ္။။
လမ္းမသိေတာ့ ဒီလိုပဲ ကိုယ္ထင္ရာ ရမ္းေမာင္းရေတာ့တာေပါ့။။ ေျမပံုလည္း မပါ။။
ေတြ႔တဲ့လမ္းခ်ိဳးေတြေကြ႔၀င္..။။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေၾကာက္စိတ္က ၀င္လာ ။။
ေနာက္ဆံုး မတတ္နိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာမီးပိြဳင့္တူတူေစာင့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္သြားလိုတဲ့လမ္း ေမးလိုက္ပါတယ္။။
လမ္းလႊဲေနပါတယ္..တဲ့။။ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ ။။ အားေလ်ာ့သြားတယ္။။
လာရာလမ္းက ျပန္လွည့္ရံုေပါ့။။ ခက္တာက လာရာလမ္းခ်ိဳးေတြမ်ားေနတာပဲ။။
ဘယ္လမ္းကေန ဘယ္လိုခ်ိဳးခဲ့မွန္းမသိဘူး ။။ မွန္းျပီး စီးခဲ့တယ္ ။။ ကိုယ့္ျမိဳ႔နယ္ဖက္ကို
ခ်ိဳးတဲ့ တံတားဆီေရာက္ေတာ့ မခ်ိဳးပဲ ဘယ္ဖက္ခ်ိဳးျပီး ျမိဳ႔ထဲ၀င္ခဲ့တယ္။။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
လည္း ခ်န္းကို ဒါက သမၼတ ရံုး..။။ ဒါက ဘာအထိမ္းအမွတ္ပန္းျခံ ဘာ ညာ နဲ႔ အပီ လိုက္ျပေနေသးတယ္။။
ေရွာ့ပင္းစင္တာၾကီးေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ရပ္စရာေနရာ ရွာမေတြ႔ပါဘူး ။။ (ခါတိုင္းေျမေအာက္ရထားနဲ႔ပဲ
သြားေနက်မို႔) တျခားဆိုင္ကယ္သမားေတြ သြားတဲ့လမ္းေၾကာအတိုင္းလိုက္သြားမိတယ္။။
ဒီလိုနဲ႔ ေရွာ့ပင္စင္တာၾကီးနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းရာ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။။
မ်က္စိေရွ႔က လမ္းမၾကီးအတိုင္း လိုက္မသြားပဲ ကိုယ္သိတဲ့လမ္းမဖက္ ခ်ိဳးျပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးပါတယ္။။
သြားေနက် ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးဆီ ဦးတည္လို႔ေပါ့။။
ေရာက္ပါျပီ ။။ စားေတာ့မယ္ ၀ါးေတာ့မယ္။။
ေဆာရီးပါပဲ။။ ၄နာရီေက်ာ္ပဲရွိေသးလို႔ ဆိုင္မဖြင့္ေသးပါ။။ ၅နာရီမွ ဖြင့္ပါတယ္။။
ခ်န္းက ...ေဟာ ..ဟိုမွာ..၁၀၁ အေဆာက္အဦး..သြားၾကရေအာင္တဲ့။။
လွမ္းၾကည့္ေတာ့သာနီးနီးေလးး ။။သြားရေတာ့ အၾကာၾကီး။။
ဆိုင္ကယ္ရပ္စရာ.....
အိုေကပါ။။
ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာေနက်မို႔ ...ရပ္စရာေနရာ သိျပီးး။။
မိုးတဖြဲဖြဲ စက်ေနေလျပီ ။။
ကေလးေတြတိုးေဝွ႔ေနတဲ့ ဂိမ္းဆိုင္ေလးမွာ ခ်န္းက မခြဲနိုင္ မခြာရက္ ။။
တန္းစီရမွာ မေစာင့္နိုင္လို႔ ေနာက္တခါမွ ကစားဖို႔ေခ်ာ့လိုက္ပါတယ္။။
ေဆာင္းတြင္းသံုး tonerနဲ႔ moisture လိုအပ္လို႔ ဝင္ၾကည့္ပါတယ္ ။။ ေစ်းမခ်လို႔
ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့ပါတယ္ ။။
အေတာ္ ညံ့တဲ့ညစာ စားျဖစ္ပါတယ္။။ အမဲသား အာလူး ခ်ိစ္ ။။ ငန္ကငန္နဲ႔ စားမေကာင္းပါဘူး။။
ျပန္ထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ အေခြသစ္ထြက္လို႔ သီခ်င္းဆို
လက္မွတ္ထိုးပြဲလုပ္ေနတာနဲ႔ မိုးေရထဲမွာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္ ။။
မိုးသည္းလာျပီ ။။
မိုးေမွာင္ေနျပီ ။။
အိမ္ျပန္သင့္ျပီ ။။
တစ္ထည္တည္းေသာ မိုးကာကို ခ်န္းကိုေပးဝတ္ပါတယ္။။ ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္ကလည္း
မိုးကာသားမို႔ စိတ္မပူမိပါဘူး ။။
အေရးထဲ အိမ္ျပန္လမ္း မွားသြားေသးတယ္ ။။ေကြ႔သင့္တဲ့ေနရာ မေကြ႔မိလို႔ပါ။။
ေျမေအာက္ဥမင္လွိုက္ေခါင္းကိုျဖတ္ေတာ့ အထဲမွာ ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးတည္း။။
အထဲကအသံက ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။။ ေၾသာ္..ဒီေန႔မွ ဒီအသံကိုံေတာင္
ေၾကာက္ရြံ႔ေနေသးတယ္။။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ရႊဲရႊဲစိုေနျပီ ။
အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး အဆင္မေျပပါဘူး။။
ဒါေပမယ့္ ေက်နပ္ပါတယ္။။



























ဘာအေရးၾကီးလဲ

အခုတေလာ ေခၚင္းထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုပါ။။
ေလာကမွာ ဘာအေရးအၾကီးဆံုးလဲ.....ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။။
ပထမဦးဆံုး သိပ္ခ်စ္္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့....
သူက.......
ၶၵၵ`` စိတ္ခ်မ္းသာမွုေပါ့ `` တဲ့ သူ႕အေျဖက။။
ဒီအျဖကို သိပ္ေက်နပ္လွတယ္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။။ ဒါေပမယ့္လည္း လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ကိုယ္စီနဲ႔ မို႔လား။။
ဒါ သူ႔ရဲ႔ ခံယူခ်က္ပဲလို႔ပဲ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။။ တစ္ေန႔လံုးလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပန္ေမးေနပါတယ္..။။ ေလာကမွာ ဘာအေရးၾကီးဆံုးလဲ ဆိုတာကို။။


ေနာက္နွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကိုပဲ ထပ္ျပန္ေမးပါတယ္။။
စိတ္ခ်မ္းသာမွဳဆိုတဲ့ အေျဖကလႊဲရင္ ဘာအေရးၾကီးေသးလဲ လို႔ဆိုေတာ့...
`` က်န္းမာေရး `` ပါတဲ့ ။။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲေနာ္ ။။


ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္မွာ သိတဲ့ အန္တီတစ္ေယာက္ကို ေမးေျပာ ေျပာတယ္။။
ေမးေျပာ ေျပာတယ္ဆိုတာ..သူ႕ကိုေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေပမယ့္ သူမေျဖခင္ ကိုယ္ကပဲ
အရင္ဦးေအာင္ ေျပာတဲ့နည္းပါ။။
`` ေလာကမွာ ဘာအေရးၾကီးဆံုးလဲ ``
က်ေနာ္ကပဲ ဆက္ျပီး...
`` ေလာကမွာ ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူးေနာ္ ..ဟုတ္တယ္မို႔လား`` ဆိုျပီး
သူ မေထာက္ခံပဲ မေနရေအာင္ ၾကိဳးတုပ္ျပီး က်ေနာ္ကပဲ ျပန္ေျဖေျပာပါတယ္။။
အဲဒီအန္တီကလည္း ``ဟုတ္တာေပါ့ ...ေလာကမွာ ဘာမွ အေရးမၾကီးပါဘူး``
လို႔ ျပန္ေျဖတယ္ ။။ (ဟဲဟဲ တစ္မဲရထားတယ္ေနာ္ က်ေနာ့အျဖအတြက္)


ဒီည အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူး လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ..
သူငယ္ခ်င္းက လက္မခံဘူး ။။
``အေရးၾကီးတာ ရွိကို ရွိရမယ္...
အားလံုးဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူေတာ့ အေရးၾကီးၾကတာပါပဲ..``တဲ့။။

ကဲ....
ေလာကၾကီးမွာ ဘာအေရးၾကီးဆံုးလဲ....


(ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္တဲ့ က်ေနာ့္ေမးခြန္းအတြက္ ဥေပကၡာျပဳ
လစ္လ်ဴရွူထားနိုင္ပါတယ္ ။။)






စိတ္....ပါမသြားတဲ့ေန႔...


ေန႔လည္က ကမ္းေျခဖက္အလည္သြားျပီး အျပန္ ျမိဳ႔ထဲ shopping centerေတြဖက္
ေျခဦးလွည့္မိပါတယ္။။
၀ယ္စရာေတာ့ မရွိပါဘူး ။။ ခရစ္စမတ္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတာေတြကို ခ်န္းကို
လိုက္လည္ျပတာ သက္သက္ပါ။။


အျပင္မွာေတာ့ အေတာ္လင္းျပီး လွပါတယ္..။။
ကိုယ့္ကင္မရာေလးေၾကာင့္ သူ႔အလွေတြ ေမွးမွိန္ကုန္တယ္။။




ဒီလို လမ္းေဘးအနုပညာရွင္ေတြလဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။။




လွတယ္ေနာ္..ဒီတစ္ေယာက္...။။
ခ်န္းကေတာ့ သေဘာက်လို႔ မဆံုးဘူး။။



ဒီတစ္ေယာက္က် အ၀တ္စေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားလိုက္တာ..
ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး ။။



ဒီနိုင္ငံျခာားသား ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ နားေထာင္ေကာင္းတယ္။။



.................................................

ဒီကစလို႔ ဟန္းဖုန္းနဲ႔ ရိုက္ရပါတယ္...
စားေသာက္ဆိုင္မွာ ကင္မရာၾကီးတကားကားနဲ႔ ရွက္လို႔ပါ။။


အရြက္ေၾကာ္



ပုဇြန္ ေရလံုျပဳပ္


ဆာရွိမိ....






ေကာ့ေတး(စေတာ္ဘယ္ရီ)


စားမိတာေတြ မ်ားတယ္။။
မရိုက္ရဲဘူး ။။ရွက္လို႔ ။။
စိတ္ေတာ့ မပါဘူး။။
စားေတာ့ စားခဲ့တယ္။။

ေဆာင္းေနွာင္းရဲ႔ ကန္ေတာ္ၾကီးး









ဒီအေပၚကတင္တဲ့ပံုေတြက ၂၀၀၉ ေဖေဖာ္ဝါရီက ပံုတစ္ခ်ိဳ႔ပါ...။။

...............................................................................................................

ဒီကစလို႔ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီက ပံုတစ္ခ်ိဳ႔႔ပါ..။။









မက္မန္းပန္း (ေရငယ္ရြာသြားတုန္းက လမ္းေဘး အမွတ္တယ)





လမ္းေဘးက ခရစ္စမတ္ပန္းပင္......။။
ပန္းပြဲေတာ္က ဒီဇင္ဘာမွာဆိုေပမယ့္ ေဆာင္းေနွာင္း(ေဖေဖာ္ဝါရီ)အထိ ပန္းေတြက လွေနတုန္းပါပဲ...။။