ေစ်းသည္

အလုပ္မရွိတဲ့အခါ ...ဦးေနွာက္အားအားယားယားျဖစ္ေနတဲ့အခါ...
တိုက္ခိုက္မွဳေတြမရွိတဲ့အခါ...တုန္႔ျပန္မွဳေတြမလိုအပ္တဲ့အခါ..စိုးရိမ္ပူပန္စရာေတြ
နည္းပါးတဲ့အခါ (အလုပ္အတြက္)...ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္ျပန္စဥ္းစား
ေတြးေတာေနတတ္ပါတယ္..။။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း စားျမံဳ႔ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။။
ေျပာေျပာျပီး ရယ္ ...ေျပာေျပာျပီး လြမ္း......ေျပာေျပာျပီး တမ္းတေပါ့...။။
(တမ္းတတတ္သည္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳနာမည္ေတာင္ ေခါင္းထဲေရာက္လာေသး)

အေမတို႔က ေစ်းၾကီးထဲမွာ ဆိုင္ထြက္ပါတယ္ ။။အိမ္မွာတိုဟူးေၾကာ္လည္း
ေၾကာ္ျပီး ေဖာက္သည္ေပးပါတယ္...။(အခုေတာ့ အဲဒီလုပ္ငန္း မလုပ္ေတာ့ပါ)
ငယ္ငယ္က ေစ်းပိတ္ရက္ဆို (လျပည့္ လကြယ္ ဥပုသ္ရက္) အေၾကာ္မကုန္ေသးရင္
အဖြားတို႔ အေမတို႔က က်ေနာ္ကို စပါတယ္..။။လမ္းထိပ္မွာ ထြက္ေရာင္းရဲလားဆိုျပီး။။
က်ေနာ့္အဖိုးရက္တဲ့ ဘဲဥပံုဝါးျခင္းေလးထဲ တိုဟူးေၾကာ္ေတြထည့္ျပီး
လမ္းထိပ္ထြက္ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။။ အေမတို႔ကေတာ့ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ။ေရာင္းရတာ
မေရာင္းရတာ အပထား ။က်ေနာ္လုပ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ပါတယ္..။
အဲဒီတုန္းက ၆နွစ္ ရနွစ္သားေလာက္ရွိမွာေပါ့...။။


က်ေနာ္အားက်ျပီး လုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုရွိပါေသးတယ္..။။
ေႏြေပါက္ရင္ ေစ်းထဲက သစ္သီးဆိုင္ေတြမွာ ဖရဲသီးစိတ္ ယူေရာင္းတဲ့ အလုပ္ေပါ့..။
ေၾကြရည္သုတ္ဗန္းေလးထဲမွာ ဖရဲသီးစိတ္ေတြ ညီညီညာေလး စီျပီး တျမိဳ႔လံုးလွည့္လည္ေရာင္း
တဲ့ ေစ်းသည္ေလးေတြကို ျမင္ရင္ ကိုယ္ပါ ေရာင္းခ်င္စိတ္ေပါက္လာပါတယ္..။။
ေဖာက္သည္ေပးတဲ့ဆိုင္ကလဲ အေမနဲ႔ ရင္းနွီးေနတဲ့ သစ္သီးဆိုင္ေတြ..။။
ေစ်းၾကီးအေဟာင္းရဲ႔ စားေသာက္တန္းနဲ႔ ေနာက္ေက်ာခ်င္းကပ္လ်က္က သစ္သီးဆိုင္ေတြေပါ့..။။
သူတို႔က နွစ္ဆိုင္ရွိပါတယ္..။တစ္ဆိုင္က ေဒၚၾကင္ဥ ရဲ႔ဆိုင္ပါ..။။(အေမ့အေခၚကေတာ့ မၾကင္ဥတဲ့)
သူ႔ဆိုင္ရဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ဆိုင္ကေတာ့ အေဒၚၾကီးဆိုင္ (ခ.ဒ.ပ.ခ တို႔အေမဆိုင္ေပါ့) ။။
အေမက က်ေနာ့္ကိုတကယ္ေရာင္းခ်င္ရင္ မၾကင္ဥတို႔ ေဒၚၾကီးတို႔ကိုေျပာေပးမယ္ဆိုျပီး
ရယ္က်ဲက်ဲ စေနၾကပါ ။။ ဒါမယ့္ မေရာင္းျဖစ္ပါဘူး...။ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဖရဲသီးစိတ္သည္
ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ဖရဲသီးစိတ္ ဆိုတဲ့ အသံေနာက္မွာ ဘယ္....ဦးး...ျပဳပ္ (ဘဲဥျပဳပ္)
ဆိုျပီး ဝိုင္းစတာ မခံနိုင္ပါဘူး..။။


ေနာက္ပိုင္း ၇တန္း ၈တန္းေလာက္မွာ ဆိုင္ကိုဝိုင္းကူလုပ္ေနရျပီဆိုေတာ့ ဆိုင္သိမ္းျပီးမွ
လာစားေနက် ရပ္ေဝးက ဧည့္သည္ကားေတြ ဆိုက္လာရင္ ေစ်းမေရာင္းလိုက္ရတာေတြ
သိပ္နွေမ်ာပါတယ္..။။ (ေစ်းသည္ ပီသလာတဲ့သေဘာေပါ့ေနာ္..ဟီးဟီ)
တနွစ္မွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ရာေစာင့္ေနတုန္း ပိတ္ထားတာ ၁၀နွစ္ေလာက္ၾကာျပီျဖစ္တဲ့
ေစ်းကဆိုင္မွာ ေစ်းေရာင္းဖို႔ရာ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္...။။အေမအိမ္ေစာင့္စရာ
အေၾကာင္းကလဲရွိေနေတာ့...က်ေနာ္ ေစ်းသည္ပီပီသသျဖစ္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့။။
၁နွစ္ပါပဲ .....ျပီးေတာ့လည္း အိမ္ေဆာက္ျပီးေတာ့ အိမ္ဆိုင္မွာပဲ ဆက္လက္ဆိုင္ဖြင့္ျဖစ္ပါတယ္..။။




အေမ့လက္သံုးစကားတစ္ခု ရွိပါတယ္..။။ "ေစ်းေရာင္းတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး ...
သမၼာအာဇီဝနဲ႔ လုပ္စားတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္" ဆိုတဲ့ စကားေလး..။။
ေစ်းထဲမွာ ေရာင္းသူ ဝယ္သူတိုက္ရိုက္ထိေတြ႔တာ အေရာင္းအဝယ္ ေစ်းသည္ေပါ့..။။
အေရာင္းစာေရးေတြ ခန္႔ျပီး ဆူပါမားကပ္ၾကီး ဖြင့္စားတာလဲ...အဆင့္ျမင့္ေစ်းသည္။
မွန္ျပဴတင္းေတြထဲ လွလွပပခ်ိတ္ဆ
ြဲျပီး ေရာင္းတာကလဲ အဆင့္အတန္းရွိေစ်းသည္..။။
ရံုးခန္းထဲကေန ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ ကိုယ့္ ကုန္ပစၥည္းကိုေရာင္းေနတာလည္း ေလေအးစက္တပ္ေစ်းသည္။
ebay ..amazon..မွာေရာင္းရင္လည္း အြန္လိုင္းေစ်းသည္ ။


က်ေနာ္ဟာ.....
အခု၁၀စုနွစ္မွာလည္း ေစ်းသည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေရာင္းနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းေနရဆဲ...။။
ထပ္ျပီးေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိခဲ့ရင္လည္း ေစ်းသည္ဘဝပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႔...။။
ေၾသာ္......
က်ေနာ္ ေစ်းသည္..။။




ေနာက္ဆက္တြဲ...
ေစ်းသည္ေတြအေၾကာင္း ထပ္ေရးခ်င္ပါေသးတယ္..
စိတ္ပါခဲ့ရင္ေပါ့..။။

16 comments:

ေပါက္ေရ
ကဲကဲႀကိဳင္ေရ

ေကာ္မန္႔ကို မေရးတတ္ေအာင္ပါပဲ
သေဘာက်လြန္းလို႔

က်ေနာ္ေစ်းသည္...ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္တဲ့ ေစ်းသည္ ျဖစ္ပါေစ...
(အဲ့ဒီက်မွ သူနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ Appointment ယူရၿပီး၊ မသီတာ? ဘယ္က မသီတာလဲ? လို႔ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္)

ေအာင္ျမင္ပါေစ ရဲေဘာ္

အားခြာ

ေရာက္တယ္ ေပါက္ေရ...သေဘာတက်နဲ႔ဖတ္သြားတယ္

ဖရဲသီး စားခ်င္တယ္၊
ေစ်းသည္ေတြက သူေဌးေတြ၊
သံုးႏိုင္ ျဖဳန္းႏိုင္ အလွဴအတန္းလုပ္ႏိုင္
ဟုတ္ဘူးလား .. ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ဟုတ္ ... ဟုတ္ :)

လာပါအံုးဗ်ိဳး...................
ပို႔္စ္အသစ္ တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ေရာင္းပါ။

ကိုယ္ေပ်ာ္ရင္ ဘယ္အလုပ္မဆို ေကာင္းပါတယ္။ သမာအာဇီ၀ အလုပ္မို႔ လိပ္ျပာလဲ သန္႔တယ္။
တို႔လဲ ဆိုင္ထြက္ ေစ်းေရာင္းေနတာမို႔ ေစ်းသည္ၾကီး ဆန္နီ ေပါ႔။ မလွဴတတ္ ေစ်းေရာင္း တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ရွိတာ ကုန္တာပါပဲ။ :)

ထပ္လာေျပာတာ...တို႔လည္းဖက္ရွင္စတိုးဆိုင္ဖြင္႔ထား တယ္...Mall World မွာ... လာအားေပးပါလားဟိ..

ဒါေႀကာင္႕လူခ်စ္ေအာင္ေၿပာတတ္တာကုိး.
ရင္ထဲက ပါရဲ႕လားဟင္။

မစူးႏြယ္ေလးရဲ႔ေဘးက ဆုိင္က တုိ႔ဆုိင္ေဟ႔..ေရာက္ရင္ ၀င္ခဲ႔ပါ။
(ကပ္ၿပီးေၾကာ္ျငာလုိက္ေသးတယ္ ဟိး))
mm

မသီတာေရ..
ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္တဲ့ ေစ်းသည္ တဲ့
ေကာင္းထွာ..
ေက်းဇူး..

ၾကိဳးစားရမွာပဲ ရဲေဘာ္အားခြာ..

မစူးႏြယ္..
ဖက္ရွင္စတိုးဆိုင္ဆိုပဲ..
ျပိဳင္ဖက္ေတြျဖစ္ေတာ့မွာပဲ..
ဟင္းဟင္း..

ျဖိဳးျဖိဳး..
ဖရဲသီးၾကီးေပၚထိုင္ျပီး ဖရဲသီးစားခ်င္တယ္ေအာ္ေနတာ..


ေဟး..
qifqif..
တစ္မတ္ဖိုး ေခတ္မရွိေတာ့ဘူး..
ငါးေထာင္ဖိုးဆိုေတာ္ေသး..


ေစ်းသည္ၾကီး မလွထံုကို ေမ့ေနတာ
ၾကည့္စမ္း...
ဟီးးဟိ

မမ..
က်ေနာ္ လူခ်စ္ေအာင္မေျပာတတ္ပါဘူး..
အထူးသျဖင့္ အြန္လိုင္းမွာ..
ဘေလာ့မွာ..
စီေဘာက္မွာ..
ဖဘမွာ..
လူမုန္းေအာင္ပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္..
မမနဲ႔ ေျပာခဲ့သမွ်အရာအားလံုးဟာ..
ရင္ထဲပါ..မမရာ..
(ပိုင္တယ္ေနာ္..)


ေနာက္ထပ္ေရးစရာေစ်းသည္ေတြ
ေခါင္းထဲ ပလံုစီျပီးေရာက္ေနတာ အမ်ားၾကီး..
စိတ္ပါရင္ေရးခ်င္ပါေသးရဲ႔

ေပါက္ေရ ႕ ႕
ဖရဲသီးစိတ္ေတာင္ စားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။
ေကာင္းလုိက္တဲ့ပုိ႕စ္ေလးပါေနာ္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
လုလု

လာကူေရာင္းေပးမယ္

ကုန္တုိက္ေတြမွာ သိပ္မေရာင္းခ်င္ေပမယ့္ အစားအေသာက္ေရာင္းရတာေတာ့ ဝါသနာပါတယ္၊ :P

ပါပါတယ္..မေပါက္ေရးပါ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းေဘးမွာ ေစ်းေအာ္ေရာင္းခဲ့ ဘူးပါသည္။ တစ္ရာ့အစိပ္၊ တစ္ရာ့အစိပ္ ဆိုၿပီးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။ လူတိုင္းဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုကို ေရာင္းစားေနရသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ကိုယ့္က်င့္တရားကို ေရာင္းမစားမိေအာင္ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ပါသည္။ ဆက္၍ ... ဆက္၍....

ျပန္စဉ္းစားလုိက္ရင္ ေဈးသည္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔က ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆံုးပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း အေရးပါတဲ့ factor တခု ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ေဈးသည္လုပ္ရရင္ ေပ်ာ္တာပဲလို႔ေတာ့ တထစ္ခ် ေျပာလို႔မရျပန္ဘူး။

plz, write more, ma pauk.

i love to read.


Myatnoe